Ձեռնադրության սուրբ խորհուրդը
Նրանք կանգնեցրին նրանց առաքյալների առջև, և նրանք ձեռքերը դրեցին նրանց վրա՝ աղոթքով:
Գործք 6, 6
Հոգեւորականների ձեռնադրությունը
Ձեռնադրման կամ օծման առեղծվածի մասին խոսելիս պետք է հիմնովին տարբերակել սրբադասումը որպես դպիր (դասախոս, երգիչ, վարդապետ) և մի կողմից՝ կիսասարկավագ (իպոդսարկավագ, ենթասարկավագ), իսկ օծումը որպես սարկավագ ձեռնադրման միջոցով։ սարկավագ), քահանա (քահանա) և Եպիսկոպոս (եպիսկոպոս) մյուս կողմից։ Մինչդեռ առաջին դեպքում օծողը որակվում է որպես հոգեւորական, բայց չի հեռացվում աշխարհականներից, ձեռք դնելը հանգեցնում է Քրիստոսի եռապատիկ պաշտոնին մասնակցության, որը փոխանցվում է առաքելական հաջորդականության և առաքելական ավանդության միջոցով: Հայ Եկեղեցում օծման խորհուրդն ունի երկու հիմնական մաս՝ ձեռնադրում և օծում։ Ձեռնադրության միջոցով թեկնածուն ստանում է քահանայական օծում և կանչվում ծառայության։
Սուրբ Պատգամների հաղորդության հիմքերը գտնվում են Հին Կտակարանում: Աստված Մովսեսին պատվիրեց ձեռնադրել Հեսուին որպես իր իրավահաջորդ՝ առաջնորդելու Իսրայելի ժողովրդին՝ լցված իմաստության Հոգով (տես. Թվեր 27։18-23; Բ Օրինաց 34, 9) Նոր Կտակարանում Հիսուսը նաև իշխանություն տվեց իր աշակերտներին քարոզելու, բժշկելու, անմաքուր ոգիներին հանելու (Մատթեոս 10.1-8), մեղքերը ներելու, երկրի վրա կապելու և արձակելու համար (Մատթեոս 16, 19; 17, 18; Հովհաննես 20.21-23), նշելու Սուրբ Հաղորդությունը (Ղուկաս 22.19-20), ավետարանն ուսուցանելու և մկրտելու համար (Մատթեոս 28.19-20).
Քրիստոսի համբարձումից հետո Տիրոջ աշակերտները ամենուր քարոզեցին ավետարանի ճշմարտությունը և իրենց հիմնած եկեղեցիներում ձեռնադրեցին սարկավագներ, քահանաներ և եպիսկոպոսներ՝ ղեկավարելու նոր կազմակերպված եկեղեցիներն ու ժողովները: Սկզբում քրիստոնեական եկեղեցին ուներ երեք աստիճանավոր պաշտոններ՝ սարկավագություն, քահանայություն և եպիսկոպոսություն։ Նույնիսկ այսօր այս երեք գրասենյակները համարվում են Եկեղեցու գլխավոր գրասենյակները, սակայն դարերի ընթացքում Եկեղեցու ընդլայնման և հավատացյալների թվի աճի հետ մեկտեղ անհրաժեշտություն առաջացավ պաշտոնների հետագա բաժանումը:
Հայ եկեղեցին ճանաչում է ամուսնացած և կուսակրոն քահանայությունները։ Ամուսնացած քահանաները պետք է ամուսնանան նախքան ձեռնադրությունը: Հայ եկեղեցին ճանաչում է կանանց ձեռնադրությունը սարկավագական, իսկ կանանց ձեռնադրությունը՝ քահանայական ծառայություն։ Նա կիսում է այլ ուղղափառ եկեղեցիների հետ այն տեսակետը, որ կանանց ձեռնադրությունը հակասում է Սուրբ Գրքին և Եկեղեցու ավանդույթներին և պետք է ընկալվի աստվածաբանական և եկեղեցաբանական համատեքստում, այլ ոչ թե որպես մարդու իրավունքների և տղամարդկանց և կանանց միջև հավասարության խնդիր:
Հոգեւորականների ձեռնադրությունը
Ձեռնադրման կամ օծման առեղծվածի մասին խոսելիս պետք է հիմնովին տարբերակել սրբադասումը որպես դպիր (դասախոս, երգիչ, վարդապետ) և մի կողմից՝ կիսասարկավագ (իպոդսարկավագ, ենթասարկավագ), իսկ օծումը որպես սարկավագ ձեռնադրման միջոցով։ սարկավագ), քահանա (քահանա) և Եպիսկոպոս (եպիսկոպոս) մյուս կողմից։ Մինչդեռ առաջին դեպքում օծողը որակվում է որպես հոգեւորական, բայց չի հեռացվում աշխարհականներից, ձեռք դնելը հանգեցնում է Քրիստոսի եռապատիկ պաշտոնին մասնակցության, որը փոխանցվում է առաքելական հաջորդականության և առաքելական ավանդության միջոցով: Հայ Եկեղեցում օծման խորհուրդն ունի երկու հիմնական մաս՝ ձեռնադրում և օծում։ Ձեռնադրության միջոցով թեկնածուն ստանում է քահանայական օծում և կանչվում ծառայության։
Սուրբ Պատգամների հաղորդության հիմքերը գտնվում են Հին Կտակարանում: Աստված Մովսեսին պատվիրեց ձեռնադրել Հեսուին որպես իր իրավահաջորդ՝ առաջնորդելու Իսրայելի ժողովրդին՝ լցված իմաստության Հոգով (տես. Թվեր 27։18-23; Բ Օրինաց 34, 9) Նոր Կտակարանում Հիսուսը նաև իշխանություն տվեց իր աշակերտներին քարոզելու, բժշկելու, անմաքուր ոգիներին հանելու (Մատթեոս 10.1-8), մեղքերը ներելու, երկրի վրա կապելու և արձակելու համար (Մատթեոս 16, 19; 17, 18; Հովհաննես 20.21-23), նշելու Սուրբ Հաղորդությունը (Ղուկաս 22.19-20), ավետարանն ուսուցանելու և մկրտելու համար (Մատթեոս 28.19-20).
Քրիստոսի համբարձումից հետո Տիրոջ աշակերտները ամենուր քարոզեցին ավետարանի ճշմարտությունը և իրենց հիմնած եկեղեցիներում ձեռնադրեցին սարկավագներ, քահանաներ և եպիսկոպոսներ՝ ղեկավարելու նոր կազմակերպված եկեղեցիներն ու ժողովները: Սկզբում քրիստոնեական եկեղեցին ուներ երեք աստիճանավոր պաշտոններ՝ սարկավագություն, քահանայություն և եպիսկոպոսություն։ Այսօր էլ այս երեք գրասենյակները համարվում են եկեղեցու գլխավոր գրասենյակները, սակայն դարերի ընթացքում եկեղեցու տարածման և հավատացյալների թվի աճի հետ մեկտեղ անհրաժեշտություն առաջացավ պաշտոնների հետագա բաշխում։
Հայ եկեղեցին ճանաչում է ամուսնացած և կուսակրոն քահանայությունները։ Ամուսնացած քահանաները պետք է ամուսնանան նախքան ձեռնադրությունը: Հայ եկեղեցին ճանաչում է կանանց ձեռնադրությունը սարկավագական, իսկ կանանց ձեռնադրությունը՝ քահանայական ծառայություն։ Նա կիսում է այլ ուղղափառ եկեղեցիների այն տեսակետը, որ կանանց ձեռնադրությունը, հակառակ Սուրբ Գրություններին և եկեղեցու ավանդույթներին, պետք է ընկալվի աստվածաբանական և եկեղեցաբանական համատեքստում, այլ ոչ թե դիտարկվի որպես մարդու իրավունքների և տղամարդկանց և կանանց հավասարության խնդիր:
ԱՌԱՔԵԼԱԿԱՆ ՀԱՋՈՐԴԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ
Առաքելական իրավահաջորդությունը եպիսկոպոսության անխափան փոխանցումն է եպիսկոպոսական օծման միջոցով՝ սկսած առաքյալներից՝ առաքելական ժամանակներից մինչև մեր օրերը բազմաթիվ եպիսկոպոսների միջոցով: Իշխանության և պարգևների այս փոխանցումը հաստատվել է Նոր Կտակարանում երկրորդ քրիստոնեական սերնդին անցնելու ժամանակ (Գործք 14։23, Գործք 20, 28; 2 Տիմ. 1.6) Այսօրվա եպիսկոպոսները, որոնք ձեռնադրվել են ձեռնադրման անխախտ ավանդույթի համաձայն, կարող են հետք բերել սրբադասման իրենց նախորդներին մինչև 12 առաքյալներից մեկը և, հետևաբար, Հիսուս Քրիստոսը:
Կարևոր բաներ ձեռնադրության մասին
Հոգևոր հիերարխիա
Եկեղեցում հիերարխիայի մասին խոսելիս կարելի է տարբերակել հրեշտակների, հոգևորականների և աշխարհականների հիերարխիան կամ հիերարխիան: Սուրբ Դիոնիսիոս Արեոպագիտան առանձնահատուկ դեր է խաղացել այս աստիճանակարգերի դասակարգման գործում։ Իր գրվածքներում նա նկարագրել է հրեշտակների հիերարխիան երեք եռյակներով՝ Գերագույն եռյակ (սերաֆներ, քերովբեներ, գահեր), Միջին եռյակ (տիրություններ, տերություններ, իշխանություններ) և Ստորին եռյակ (իշխանություններ, հրեշտակապետներ, հրեշտակներ)։ Հրեշտակների այս աստվածատուր հիերարխիայի նպատակը դեպի աստվածություն բարձրանալն է մաքրագործման, լուսավորության և կատարելության միջոցով: Բարձրագույն աստիճանները աստվածային լույսի և կյանքի կրողներ են դեպի ստորին շարքերը:
Զգացող, անմարմին հրեշտակային էակների հետ միասին այս հոգևոր և լուսավոր հիերարխիայում իրենց տեղն ունեն Քրիստոսի Եկեղեցու կողմից նորոգված և սրբացված մարդիկ: Քրիստոսի եկեղեցին, ինչպես հրեշտակների շարքերը, հիմնված է Աստծո քահանայական սկզբունքների վրա: Այստեղ ունենք եռյակը՝ եպիսկոպոս (Կաթողիկոս, պատրիարք, արքեպիսկոպոս, եպիսկոպոս), քահանա (Ցայրագոյն վարդապետ, վարդապետ և Աբեղա/Քահանա) և սարկավագ (Ավագ Սարկավագ, Սարկավագ)։ Եկեղեցու սպասավորները, բայց ոչ հոգևորականների աստիճանը ներառում են ենթասարկավագները և դպիրների չորս աստիճանները (Դռնապան/դռնապան, Ընթերցող/ընթերցող, Երդմնեցուցիչ/exorcist, Ջահընկալ/acolyte).
Սարկաւագը Հայաստանի Եկեղեցւոյ վարդապետական կարգի վեցերորդ աստիճանն է։ Սարկավագ է ձեռնադրվում պաշտոնում համապատասխան եպիսկոպոսի կողմից։ Նրան իրավունք է տրվում ծառայելու Աստծո Սուրբ Սեղանի մոտ՝ օգնելով պատարագին (քահանային կամ եպիսկոպոսին) բոլոր ծեսերում և Պատարագում:
Հայ եկեղեցում սարկավագին արգելվում է խորհուրդներ անել կամ օրհնություններ տալ։ Պատարագի ժամանակ կարող է կարդալ Ավետարանը և կատարել Սուրբ Ընծաներով Մեծ Մուտքը: Պատարագի ժամանակ կարդում է բարեխոսությունները և ակտիվ է եկեղեցու սոցիալական ծառայության մեջ։
Սարկավագի ձեռնադրության ժամանակ թեկնածուն որոշում է` ուզում է վանական քահանա դառնալ, թե ամուսնանալ: Հայ եկեղեցում կա սարկավագը (Սարկավագ / Sarkawag) և նախասարկավագը (Ավագ Սարկավագ / Avag Sarkavag).
Հայ եկեղեցում ծառայում են ամուսնացած և կուսակրոն քահանաները։ Քահանաները Քահանա (Կոհանիմ ([ժամանակˈnɪm], եբրայերեն כהנים) կանչեց. Կուսակրոն քահանաները կոչվում են աբեղա (ասոր.
Արժանի վանական-քահանաները կարող են համապատասխան աստվածաբանական աշխատության գրավոր և հասուն պաշտպանությունից հետո աստիճան «Վարդապետ» կամ. «Արխվարդապետ» (գերմ. ուսուցիչ կամ գերագույն ուսուցիչ) պարգևատրվել է հատուկ ծառայությամբ։ Այս աշխատանքը համեմատելի է դոկտորական թեզի և հաբիլիտացիայի հետ:
Քահանան լիազորված է տնօրինելու բոլոր խորհուրդները, բացի քահանայական ձեռնադրությունից: Համայնքներում հովվական աշխատանքները հիմնականում կատարում են ամուսնացած քահանաները։
Սրբազանը Սուրբ Առաքյալների հաջորդն է։ Նա լիազորված է նվիրաբերել Եկեղեցու բոլոր յոթ խորհուրդները: Բառն ինքնին գալիս է հին հունարենից ἐπίσκοπος (episkopos) եւ նշանակում «Վերահսկող», «Պահապան», «Պահպան». Եպիսկոպոսն ընտրվում է յուրաքանչյուր թեմի աշխարհականների և հոգևորականների կողմից։ Նա եկեղեցու պաշտոնական հանձնակատարն է և վերահսկում և ղեկավարում է տվյալ տարածաշրջանի եկեղեցիների գործունեությունը և նրանց հարաբերությունները իրենց պատկանող միաբանությունների հետ:
Նրան հանձնարարված է առաջնորդել ժողովրդին և, անհրաժեշտության դեպքում, դատապարտել նրան։ Նա իրավասու է օծելու սրբազաններին, սարկավագներին և քահանաներին, ինչպես նաև օծելու կամ օրհնելու եկեղեցական շենքերը կամ եկեղեցական առարկաները (նկարներ և այլն):
Կաթողիկոսն ընտրվում է Ազգային Եկեղեցական խորհրդի կողմից։ Կաթողիկոսը Հայ Եկեղեցու Ծայրագույն Պատրիարքն է։ Նրան վերապահված են նաեւ հետեւյալ լիազորությունները՝ օծել եպիսկոպոսներ, հիմնել նոր թեմեր եւ ընտրել նրանց Սբ. Հայտարարելով պրիմատների ընտրությունը և նրանց պաշտոնի անցնելը հաստատող էնցիկլիկներ՝ եպիսկոպոսները հարգում են այդ կոչումը «Արքեպիսկոպոս» իսկ քահանաները կոչումը «վարդապետ» եւ օծել միւռոնի օծման իւղը, յիշատակել մի քանիսը։
Եկեղեցու սուրբ խորհուրդները
